Samenvatting van:

Persoonlijkheidsproblematiek en therapeutische interactie

---

Met een aantal voorbeelden willen de auteurs duidelijk maken dat een pathologisch persoonlijkheidsprofiel weliswaar een complicerende maar niet per se een beperkende factor in de behandeling hoeft te zijn.
Door een goed begrip van de wijze waarop een cliënt in de therapeutische relatie staat, kan bewust worden gekozen voor een interactionele strategie waarbinnen het inhoudelijk behandelplan wordt geformuleerd en uitgewerkt. Hiermee geeft een relatief eenvoudige, weinig tijdsintensive vorm van diagnostiek rechtstreeks richtlijnen voor interactionele interventies.

Deze diagnostiek kent de volgende stappen:
1. Bepaal de voorkeurspositie van de cliënt op de Roos van Leary.
2. Bepaal de positie die hij bij voorkeur niet inneemt.
3. Onderzoek met behulp van de persoonlijkheidsprofielen van Beck welke cognities ten grondslag liggen aan deze posities.
4. Haal de cliënt volgens de regels van Leary eerst naar een van de 'samen'-posities en probeer, volgens dezelfde regels, extreme posities op de 'samen'-dimensie naar het middengebied te brengen.
5. Pas binnen dit interactionele kader effectieve klachtgerichte procedures toe.
Deze persoonsgerichte component binnen de standaardbehandeling van een klacht vergroot hopelijk de kans dat ook mensen met persoonlijkheidspathologie kunnen profiteren van deze behandeling. Het voordeel hiervan is tweeledig. De kans dat een cliënt afhaakt of dat de behandeling voortijdig moet worden afgebroken is kleiner. En de therapeut worden frustraties bespaard, omdat hij door deze interactionele strategie kan anticiperen op gedragspatronen van de cliënt.